Rafelranden
Vernieuwing ontstaat in die grijze gebieden waar niemand eigenaar van is. Waar energie en initiatieven van individuen elkaar raken en inspireren. Die schemergebieden zijn voor elke organisatie de rafelrand van hun samenleving. Helaas is dit de laatste jaren vakkundig weg-gemanaged in steeds opeenvolgende golven van lean-initiatieven of reorganisatie drang.
En dus gebeurt er weinig…. want het enige wat we doen is het steeds verder verbeteren van bestaande zaken. Verbeteringen gedreven door een nog grotere drang naar efficiency of kostenverlaging. Daar komt niet de echte vernieuwing vandaan. Zeker niet in de vorm van nieuwe proposities en verdienmodellen die ons door de crisis heen kunnen loodsen. Amerikaanse bedrijven lossen dit nu op door zich in de rafelranden van andere communities te vestigen. Bijvoorbeeld door de los vaste structuur van Silicon Valley op te zoeken. De vraag is of dat werkt. Of het verplaatsen van een afdeling niet een mentality-clash geeft tussen werelden.
Daarom een pleidooi om binnen een organisatie juist ruimte te geven aan die rafelranden. Aan de losse, ongestructureerde activiteiten. Aan het faciliteren van de gekheid. Gekheid die daarbij geënt is op één principe; passend bij de identiteit van je organisatie.
Bij de oerkracht die maakt wie je bent en waar je voor gaat. Als die identiteit zich tot leidend manifest maakt is het faciliteren van een rafelrand een spannende stap naar vernieuwing.