wie ben ik?
Het is vrijdag 14 juni ’13. Ik voel me leeg, ontdaan, futloos; op z’n zachts gezegd ongelukkig. Geen traan, geen zwaard, geen functioneel naakt, geen moord, geen intriges, geen avontuur. Sinds maandag jl. heb ik namelijk niks meer om naar uit te kijken. Geen helden die me op de maandagavond verassen en op het puntje van me stoel laten zitten. Er moet weer een jaar gewacht worden op Game of Thrones seizoen 4. Pas dan zijn Jon Snow en Jame Lannister er weer om mij te laten zien hoe ik ook had willen zijn.
Veel mensen hebben tegenwoordig, net als ik, minstens één serieverslaving. We hebben het nodig En dat is uiteraard helemaal niet erg. Sterker nog; we vinden het heerlijk!
TV series beleven wederom gouden tijden. Momenteel zijn er veel kwalitatief hoogstaande series. De producties worden steeds groter. Ook voor de gevestigde acteurs en actrices is spelen in een serie een aantrekkelijke optie. De serie is niet langer meer het afvoerputje.
Maar waar komt dat succes toch vandaan? Natuurlijk is het mede bepaald door de kwaliteit van het huidige aanbod. En het feit dat het een stuk toegankelijker is geworden door de komst van internet. Tevens komt het grotendeels door de sfeer en de bijbehorende karakters. De personages kunnen in series veel completer worden uitgediept en neergezet.
En dat maakt de serie zo graag gezien. We kunnen ons helemaal inleven in een fictief persoon. Misschien wil je stiekem wel de grote meneer zijn bij een reclamebureau, zoals Don Draper in Mad Men. Of de geniale scheikunde docent met een voorliefde voor het maken van Crystal Meth, zoals Walter White. Voor ieder wat wils.
Zouden deze fictieve karakters een (onrealistisch) deel van ons opvullen? Als je opnieuw mag kiezen, zonder restricties of beperkingen, zonder publiekelijk oordeel. Wie zou je dan willen zijn?