De automatische
(hard)loop piloot
Hardlopen is heerlijk, ik doe het twee of drie keer per week. Naast dat het goed is om me lichaam wat beweging te gunnen, is het is ook een excuus om de drukte van de stad achter me te laten. Even geen beton, asfalt of verkeerslichten. In plaats daarvan gras, bomen en frisse lucht. Voor mij een manier om alle prikkels van de dag een plekje te geven. Alle informatie bij wijze van spreken als een puzzelstuk in elkaar laten vallen.
Toch is dat voor vele niet de meest voorkomende reden om de hardloopoutfit weer aan te trekken. Daar is namelijk iemand anders verantwoordelijk voor, Vicky van Runkeeper. Vaak is het deze mevrouw die aangeeft hoeveel kilometer je nog te lopen hebt deze maand. Bovendien zegt ze wat andere hebben gelopen, moedigt ze je aan, vertelt ze wat ‘ ideaal’ zou zijn en welke route je het best kan lopen. Heerlijk, je hebt bijna een automatische hardloop piloot.
Laatst had ik het met een vriend over de routes die hij loopt. Tot mijn grote verbazing kon hij het wel via Google Maps aangeven, maar als ik vroeg naar de omgeving was dat moeilijk terug te halen. Hij loopt alleen met harde muziek en Vicky die charmant alle informatie toespeelt.
Straks krijgen we nog het Smartloopsyndroom. Dat mensen niet meer kunnen lopen zonder Smarthone, want ja: lopen zonder Vicky staat gelijk aan helemaal niet lopen. Je tijd moet worden bijgehouden, de kilometers moeten worden opgeschreven, je vrienden moeten zien wat je doet, alles moet.
Begrijp me niet verkeerd, het nut van dit soort applicaties zie ik zeker in. Maar is het tegenwoordig de bedoeling dat we bij alles wat we doen een verbinding leggen met je Smartphone? Is het niet eens lekker om als enige verbinding je gestrikte veter te hebben? Niemand die met je mee kijkt, gewoon jij, je loopschoenen, en de weg. Geen Vicky, geen app. Jij alleen. Probeer het eens een keer. Wie heeft bij jou eigenlijk de touwtjes in handen?